Honbon

Ten rok jest szczególnie szczodry dla przekładów dzieł Osamu Dazaia na język polski. Oprócz odświeżonego wydania Zmierzchu doczekaliśmy się dwóch nowych tytułów wydanych nakładem Wydawnictwa Akademickiego Dialog – Uczennica oraz Otogizōshi. Księga japońskich opowieści. W związku z faktem, że w tym roku 19 czerwca Osamu Dazai świętowałby 110 urodziny postanowiliśmy zorganizować specjalny konkurs.

„Barwne japońskie grafiki są do dziś uważane za najbardziej reprezentatywny element sztuki tego kraju, a o ich niesłabnącej popularności świadczą liczne wystawy na całym świecie oraz rosnąca liczba publikacji – w tym monografii artystów, nurtów, okresów, opisów kolekcji. Temat jednak nadal daleki jest od wyczerpania. (…) Medium to oferuje bowiem znacznie więcej, niż tylko słynną Wielką falę Hokusaia czy Widoki góry Fuji Hiroshige, albo portrety pięknych kurtyzan i aktorów.” (ze Wstępu)

„Wstrząsający obraz zawziętego heroizmu, którego nie sposób nie podziwiać. Dla Japończyków owo uczucie podziwu jest niczym niezmącone, stąd czterdziestu siedmiu rōninów cieszy się szacunkiem bliskim uwielbienia bogów. Pobożne dłonie wciąż przyozdabiają ich groby zielonymi gałęziami i zapalają trociczki za ich pamięć” (47 rōninów, A.B. Mitford).

„Kiedyś nie przyszłoby mu nawet do głowy, że będzie tak żył – że spędzi tyle lat, stojąc przy płycie do smażenia dorayaki. Nalał wytrawnego sake do czarki i wychylił ją do dna, żeby zmyć gorycz, którą czuł na języku. Myślał o matce. Mówiła cicho i spokojnie, ale nie potrafiła ukryć swoich zmartwień; czasem zaciekle kłóciła się z ojcem albo sprzeczała z krewnymi, płakała, krzyczała. W dzieciństwie Sentarō przerażały te zmiany nastroju. Czuł spokój, kiedy mama jadła manjū albo ciasto – odzyskiwała wtedy humor, lubiła słodkie. Chciał, żeby na stole zawsze były słodkości. – Pyszne, prawda synku? – mówiła z uśmiechem. Uwielbiał ją taką.” (Kwiat wiśni i czerwona fasola, Durian Sukegawa)

Z dumą możemy stwierdzić, że układanie opowieści z dreszczykiem poszło uczestnikom znakomicie. Jest groza, jest tajemnica, jest też element zaskoczenia. Poniżej prezentujemy dwie nagrodzone historie i gratulujemy zwycięzcom.

„Osobiście wolę się po śmierci zamienić w skromny kwiat anemonu niż zostać jednym z gromady bladych cieni. Jak pogodnie można by przeżyć życie, wiedząc, że się potem będzie kwiatem…” (Lafcadio Hearn).