Honbon

„Barwne japońskie grafiki są do dziś uważane za najbardziej reprezentatywny element sztuki tego kraju, a o ich niesłabnącej popularności świadczą liczne wystawy na całym świecie oraz rosnąca liczba publikacji – w tym monografii artystów, nurtów, okresów, opisów kolekcji. Temat jednak nadal daleki jest od wyczerpania. (…) Medium to oferuje bowiem znacznie więcej, niż tylko słynną Wielką falę Hokusaia czy Widoki góry Fuji Hiroshige, albo portrety pięknych kurtyzan i aktorów.” (ze Wstępu)   Drzeworyt japoński zachwyca swym artyzmem – z jednej strony prostotą wyrazu, innym zaś razem bogactwem kolorów oraz wzorów. Jest to nie tylko świadectwo kunsztu malarskiego okresu Edo, ale też nieskończone źródło inspiracji dla współczesnych artystów japońskich i światowych, który korzystając z bogatego dorobku swych poprzedników na nowo przybliżają odbiorcom uroki ukiyo-e. Jeżeli chcecie zawalczyć o jeden z trzech egzemplarzy książki W cieniu Wielkiej fali. Eseje o japońskim druku i drzeworycie Olgi Yoshidy-Mądrowskiej wystarczy, że wykonacie następujące zadanie: Zaprezentujcie nam współczesny, nowatorski przykład wykorzystania japońskiego drzeworytu i pokrótce uzasadnijcie swój wybór. Niech za inspirację posłuży wam dzieło Atsukiego Segawy zamieszczone powyżej. 🙂 A na wasze odpowiedzi zamieszczone w formie komentarza pod wpisem konkursowym na honbonowym profilu na Facebooku czekamy do godz. 23:59 24 kwietnia 2019 r. (środa). Fundatorem nagród…

„Wstrząsający obraz zawziętego heroizmu, którego nie sposób nie podziwiać. Dla Japończyków owo uczucie podziwu jest niczym niezmącone, stąd czterdziestu siedmiu rōninów cieszy się szacunkiem bliskim uwielbienia bogów. Pobożne dłonie wciąż przyozdabiają ich groby zielonymi gałęziami i zapalają trociczki za ich pamięć” (47 rōninów, A.B. Mitford).

„Kiedyś nie przyszłoby mu nawet do głowy, że będzie tak żył – że spędzi tyle lat, stojąc przy płycie do smażenia dorayaki. Nalał wytrawnego sake do czarki i wychylił ją do dna, żeby zmyć gorycz, którą czuł na języku. Myślał o matce. Mówiła cicho i spokojnie, ale nie potrafiła ukryć swoich zmartwień; czasem zaciekle kłóciła się z ojcem albo sprzeczała z krewnymi, płakała, krzyczała. W dzieciństwie Sentarō przerażały te zmiany nastroju. Czuł spokój, kiedy mama jadła manjū albo ciasto – odzyskiwała wtedy humor, lubiła słodkie. Chciał, żeby na stole zawsze były słodkości. – Pyszne, prawda synku? – mówiła z uśmiechem. Uwielbiał ją taką.” (Kwiat wiśni i czerwona fasola, Durian Sukegawa)

Z dumą możemy stwierdzić, że układanie opowieści z dreszczykiem poszło uczestnikom znakomicie. Jest groza, jest tajemnica, jest też element zaskoczenia. Poniżej prezentujemy dwie nagrodzone historie i gratulujemy zwycięzcom.

„Osobiście wolę się po śmierci zamienić w skromny kwiat anemonu niż zostać jednym z gromady bladych cieni. Jak pogodnie można by przeżyć życie, wiedząc, że się potem będzie kwiatem…” (Lafcadio Hearn).

„Kiedy pytamy Japończyków  o znaczenie tego słowa, okazuje się, że jego werbalizacja jest nadzwyczaj kłopotliwa. Kawaii często odwołuje się do sfery wizualnej, jego istota tkwi jednak w emocjach, a te pozostają niewyrażalne. (…) Określenie to nie odnosi się do samego przedmiotu, lecz do uczuć odbiorcy, których nie można negować. Kawaii jest skrajnie subiektywne, nie można porównywać ze sobą  stopnia kawaii różnych osób czy przedmiotów. Dzięki temu wyraża się swoje uznanie, nie wskazując bezpośrednio na własne ideały estetyczne.” [ze Wstępu]